HONGERSTAKEN: WIE CHANTEERT WIE?
De laatste tijd hebben bepaalde kranten het over 'hongerstaking is chantage' (Het Nieuwsblad 7 juli en Belang van Limburg 25 juli). De commentatoren stellen dat er onder geen enkel beding kan worden toegegeven aan hongerstakende asielzoekers. Premier Yves Leterme (CD&V) ging nog een stap verder en noemde hongerstakingen 'een vorm van chantage van de democratie'.
Het is gemakkelijk om straffe uitspraken te doen voor wie niet rechtstreeks met de problematiek te maken heeft. Minister Annemie Turtelboom (Open VLD), zowel als de vorige minister Patrick Dewael (Open VLD) en Freddy Roosemont, directeur-generaal van de dienst Vreemdelingenzaken, is in de praktijk wel bereid om mensen in hongerstaking een verblijfsvergunning te bezorgen. Men moet daarvoor wel lang genoeg hongeren, zoals Roosemont in de krant verklaarde (Het Nieuwsblad 7 juli).
De laatste jaren hebben enkele honderden hongerstakers zo papieren gekregen. De laatsten in de rij zijn die van de Begijnhofkerk. Is dat een normale reactie van de minister en een menselijke oplossing voor een hongerstaking? Ja, het geeft aan dat er in het binnenste van al deze verantwoordelijken toch nog iets menselijks schuilt. Bovendien handelt de minister uit eigenbelang. Een dode, die er vroeg of laat spijtig genoeg zal komen, kost de minister haar politieke kop.
Is een toegeving aan alleen de hongerstakers rechtvaardig? Neen, dat is willekeur. Moeten ze dan geen papieren krijgen? Toch wel. Je schaft de willekeur niet af door de hongerstakers geen papieren te geven, maar wel door alle mensen zonder papieren een verblijfs- en werkvergunning te bezorgen. Neem de oorzaken weg van de hongerstakingen: willekeur, langdurige procedures, beloftes die niet nagekomen worden en een slecht asiel- en migratiebeleid in het algemeen. Dan zwijgen we nog over de echte oorzaken van de ongewenste vluchtelingenmigratie.
Er is bovendien geen alternatief voor de regularisatie van mensen zonder papieren. Ze allemaal uitwijzen (100.000 à 150.000) zou politiek en sociaal niet mogelijk zijn. Het zou daarenboven een zware klap zijn voor de economie, want de overgrote meerderheid van de mensen zonder papieren werkt in het zwarte circuit dat werkgevers opzetten. Dat gebeurt ook in het buitenland. Spanje, bijvoorbeeld, heeft een miljoen illegale seizoensarbeiders die in het zuiden zomervruchten, zoals paprika's, plukken. Neem je die illegalen weg, dan geef je de werkgevers een reden om in hongerstaking te gaan.
Er zijn nog andere en meer fundamentele redenen om vluchtelingen op te vangen en te regulariseren. Er is het recht op migratie, zoals voorzien in artikel 13 van het VN-verdrag voor de rechten van de mens. Er is ook het fundamentele recht van iedereen op een menswaardig leven. Als men dat niet in eigen land kan vinden, om welke reden ook, heeft men het recht, en soms de plicht tegenover zijn gezin, om dat elders, in een ander land, te zoeken. De solidariteit en de mensenrechten hebben voor ons voorrang op het recht van staten om migratie te beperken.
Een hongerstaking voor een menswaardig leven is daarom voor ons een verantwoord, weliswaar uitzonderlijk en laatste, actiemiddel. Het is alleen droevig en onbegrijpelijk dat men, in een democratische en rijke staat zoals België, zo'n elementair recht moet afdwingen met een hongerstaking. Het is ook nogal eenzijdig en hypocriet om de hongerstakingen 'een chantage van de democratie' te noemen.
Politici moet je geen lessen geven in chantage. Verschillende commentatoren zeggen en schrijven al maanden dat de politieke partijen in België elkaar chanteren. Zo zet Bart De Wever met zijn N-VA de CD&V en de regering onder druk. Welke vorm van chantage is het ergste voor de democratie en ons land, die van de hongerstakers of die van de politieke partijen die daardoor onze economie, onze solidariteit en ons land naar de verdoemenis helpen?
Er zijn daarnaast nog een paar grote verschillen tussen de chantage van politici en die van de hongerstakingen. De vluchtelingen dragen zelf al de gevolgen van hun actie, met het risico blijvende letsels op te lopen en het leven erbij in te schieten. De chantage van de politici heeft alleen gevolgen voor anderen. De mensen zonder papieren gaan bovendien uit wanhoop in hongerstaking omdat de regering haar werk niet doet en een groot gedeelte van het beleid ( regularisaties, opsluitingen en uitwijzingen ) gebaseerd is op willekeur. Ze willen uiteindelijk maar één ding: een menswaardig leven in de legaliteit, zodat ze eindelijk kunnen werken in het officiële circuit. De politici, daarentegen, chanteren elkaar louter uit eigenbelang, partijbelang of electorale overwegingen.
Het politieke cynisme kent geen grenzen. Deze regering vindt geen vijf minuten politieke moed om een menselijke regeling te treffen voor de hongerstakers en de mensen zonder papieren in het algemeen. Op hetzelfde ogenblik heeft ze wel het lef en het cynisme om België mee te trekken in de oorlog in Afghanistan, waardoor ons land mee verantwoordelijk zal zijn voor een nog grotere vluchtelingenstroom.
Het wordt tijd dat de bevolking gaat inzien dat het niet de vluchtelingen zijn die een probleem vormen in dit land maar wel de huidige generatie van politici.
Stop het onrecht, niet de mensen.
Pol Van Camp is woordvoerder van Recht op Migratie en nam uit solidariteit deel aan de hongerstaking in de Begijnhofkerk
DS, 29 juli
De laatste jaren hebben enkele honderden hongerstakers zo papieren gekregen. De laatsten in de rij zijn die van de Begijnhofkerk. Is dat een normale reactie van de minister en een menselijke oplossing voor een hongerstaking? Ja, het geeft aan dat er in het binnenste van al deze verantwoordelijken toch nog iets menselijks schuilt. Bovendien handelt de minister uit eigenbelang. Een dode, die er vroeg of laat spijtig genoeg zal komen, kost de minister haar politieke kop.
Is een toegeving aan alleen de hongerstakers rechtvaardig? Neen, dat is willekeur. Moeten ze dan geen papieren krijgen? Toch wel. Je schaft de willekeur niet af door de hongerstakers geen papieren te geven, maar wel door alle mensen zonder papieren een verblijfs- en werkvergunning te bezorgen. Neem de oorzaken weg van de hongerstakingen: willekeur, langdurige procedures, beloftes die niet nagekomen worden en een slecht asiel- en migratiebeleid in het algemeen. Dan zwijgen we nog over de echte oorzaken van de ongewenste vluchtelingenmigratie.
Er is bovendien geen alternatief voor de regularisatie van mensen zonder papieren. Ze allemaal uitwijzen (100.000 à 150.000) zou politiek en sociaal niet mogelijk zijn. Het zou daarenboven een zware klap zijn voor de economie, want de overgrote meerderheid van de mensen zonder papieren werkt in het zwarte circuit dat werkgevers opzetten. Dat gebeurt ook in het buitenland. Spanje, bijvoorbeeld, heeft een miljoen illegale seizoensarbeiders die in het zuiden zomervruchten, zoals paprika's, plukken. Neem je die illegalen weg, dan geef je de werkgevers een reden om in hongerstaking te gaan.
Er zijn nog andere en meer fundamentele redenen om vluchtelingen op te vangen en te regulariseren. Er is het recht op migratie, zoals voorzien in artikel 13 van het VN-verdrag voor de rechten van de mens. Er is ook het fundamentele recht van iedereen op een menswaardig leven. Als men dat niet in eigen land kan vinden, om welke reden ook, heeft men het recht, en soms de plicht tegenover zijn gezin, om dat elders, in een ander land, te zoeken. De solidariteit en de mensenrechten hebben voor ons voorrang op het recht van staten om migratie te beperken.
Een hongerstaking voor een menswaardig leven is daarom voor ons een verantwoord, weliswaar uitzonderlijk en laatste, actiemiddel. Het is alleen droevig en onbegrijpelijk dat men, in een democratische en rijke staat zoals België, zo'n elementair recht moet afdwingen met een hongerstaking. Het is ook nogal eenzijdig en hypocriet om de hongerstakingen 'een chantage van de democratie' te noemen.
Politici moet je geen lessen geven in chantage. Verschillende commentatoren zeggen en schrijven al maanden dat de politieke partijen in België elkaar chanteren. Zo zet Bart De Wever met zijn N-VA de CD&V en de regering onder druk. Welke vorm van chantage is het ergste voor de democratie en ons land, die van de hongerstakers of die van de politieke partijen die daardoor onze economie, onze solidariteit en ons land naar de verdoemenis helpen?
Er zijn daarnaast nog een paar grote verschillen tussen de chantage van politici en die van de hongerstakingen. De vluchtelingen dragen zelf al de gevolgen van hun actie, met het risico blijvende letsels op te lopen en het leven erbij in te schieten. De chantage van de politici heeft alleen gevolgen voor anderen. De mensen zonder papieren gaan bovendien uit wanhoop in hongerstaking omdat de regering haar werk niet doet en een groot gedeelte van het beleid ( regularisaties, opsluitingen en uitwijzingen ) gebaseerd is op willekeur. Ze willen uiteindelijk maar één ding: een menswaardig leven in de legaliteit, zodat ze eindelijk kunnen werken in het officiële circuit. De politici, daarentegen, chanteren elkaar louter uit eigenbelang, partijbelang of electorale overwegingen.
Het politieke cynisme kent geen grenzen. Deze regering vindt geen vijf minuten politieke moed om een menselijke regeling te treffen voor de hongerstakers en de mensen zonder papieren in het algemeen. Op hetzelfde ogenblik heeft ze wel het lef en het cynisme om België mee te trekken in de oorlog in Afghanistan, waardoor ons land mee verantwoordelijk zal zijn voor een nog grotere vluchtelingenstroom.
Het wordt tijd dat de bevolking gaat inzien dat het niet de vluchtelingen zijn die een probleem vormen in dit land maar wel de huidige generatie van politici.
Stop het onrecht, niet de mensen.
Pol Van Camp is woordvoerder van Recht op Migratie en nam uit solidariteit deel aan de hongerstaking in de Begijnhofkerk
DS, 29 juli
Geen opmerkingen:
Een reactie posten