opiniestuk Douifi

Een gezin op een speelplein in de stad. Zonder papieren, de moeder in tranen

Blijft de regering twijfelen over de gezinnen die zolang hier zijn, die Nederlands spreken, schoolgaande kinderen hebben en werkwillig zijn?

Dalila Douifi neemt het op voor mensen die niet in kranen klimmen@5 INFO Opinie:Dalila Douifi is sp.a-parlementslid@4 DROP 2 OPINIE:Er zijn mensen zonder papieren die zich uithongeren of in torenhoge kranen klimmen als actiemiddel om het debat over de regularisaties te deblokkeren, of op zijn minst te stimuleren. Bij het aantreden van deze regering zijn er politieke beslissingen aangekondigd over het regulariseren van mensen zonder papieren. Meer nog, de aankondiging werd als een groot, moedig en humaan akkoord gecommuniceerd. En eigenlijk terecht, want we doen daarover nogal hypocriet.

In de gemeenten kent men de gezinnen die er illegaal verblijven omdat ze allang uitgeprocedeerd zijn. Die gezinnen worden ook geholpen door de samenleving, maar kennen tegelijk een hard bestaan. Ze moeten knokken om te proberen een normaal leven te leiden. De omstandigheden zijn op alle vlakken nadelig.

Het regeerakkoord stipuleert een passage met betrekking tot het regulariseren van mensen in een lange procedure, de termijn voor de Raad van State meegerekend en/of de termijn wat de aanvraag artikel 9§3 betreft oftewel de humanitaire redenen. Hiervoor is geen akkoord over criteria in een rondzendbrief nodig. Hier dient enkel de politieke opdracht gegeven te worden aan de Dienst Vreemdelingenzaken om over te gaan tot het behandelen van deze dossiers. Achter deze dossiers schuilen mannen en vrouwen, peuters en kleuters en adolescenten.

Ik mag hopen dat de politieke wereld het erover eens is dat kinderen moeten kunnen samenleven met gelijke kansen. In de vakantie kom ik vaak op het speelplein met mijn zoontje, net zoals vele andere ouders en grootouders met hun kinderen. Op het speelplein wordt er samen geravot, wordt er samen een ijsje gegeten en samen gepauzeerd voor een drankje. Er is geen verschil tussen spelende kinderen, er is wel een enorm verschil tussen hun kansen in de samenleving. Zo heb ik deze week op het speelplein een gezin leren kennen dat al negen jaar in België verblijft. Er is een dochtertje van tien jaar en een zoontje, hier geboren, van zes jaar. Al negen jaar zijn ze hier, waarvan enkele jaren illegaal. Maar ze zijn hier. Ze leven hier, hebben hun vrienden hier, en de kinderen gaan hier al jaren naar school. Ze groeien op als Vlaamse kinderen. Toen ik sprak met de moeder, liet ze zich eventjes gaan. Ze huilde omdat ze een uitweg hadden gezien na de aankondiging van de regering dat er criteria zouden komen om hen te regulariseren. Ze hoopten eindelijk op een normaal leven om eindelijk - legaal - te kunnen gaan werken, eindelijk de angst achter te laten. Uit het land gezet worden zou de hel betekenen, niet op zijn minst voor de kinderen. Ze is ook ontgoocheld en vindt het oneerlijk dat verblijfsvergunningen zijn gegeven aan de hongerstakers uit de Begijnhofkerk en dat de anderen 'on hold' worden gezet.

Blijft de regering twijfelen over de gezinnen die zolang hier zijn , die Nederlands spreken, schoolgaande kinderen hebben en werkwillig zijn? Wat moet het nog meer zijn om na al die tijd geregulariseerd te worden? Indien de regering zou uitvoeren wat in het regeerakkoord staat, dan zou de overheid de mensen regulariseren die nog onder de oude asielwetgeving geprocedeerd hebben. De nieuwe asielwetgeving heeft inderdaad een aantal zaken verstrengd, maar ook beter gemaakt, menselijker zelfs, door een snellere procedure te garanderen. Maar dan moet de overheid nu ook de toestand van het verleden regulariseren. Dit zou niet meer dan eerlijk zijn tegenover wachtende, hopende mensen in precaire situaties. Ik weet wel dat het niet past in een strak discours, minister Turtelboom, maar de stoere taal in deze werkt niet. Moedige politiek zou er hier in moeten bestaan dat politieke strategie niet voorgaat op menselijkheid, solidariteit en een eerlijk kansenbeleid.

Annemie Turtelboom, zet de stap. Je zult opgelucht zijn. Daarna kun je echt beginnen aan je bevoegdheden: het debat over de economische migratie. Maar alles aan elkaar willen koppelen, over alles tot één groot akkoord willen komen, leidt vandaag enkel tot meer onzekerheid.

© De Persgroep Publishing